Nie wszystko można
w słowach wypowiedzieć,
Co w głębi duszy
naszej dzieje się.
To jeden Stwórca
tylko może wiedzieć,
Do czego serce
dąży i gdzie lgnie.
On tylko jeden
zdolen jest wyśledzić
Uczucia serca,
tak, On dobrze wie,
Do czego człowiek
dochodzi w swej złości,
I co potrafi
uczynić z miłości.
Są takie głębie
w wnętrzu każdej duszy,
Do których tylko
prawo ma sam Bóg...
Lecz jeśli człowiek
sumienia nie głuszy
I nie opuszcza
w życiu prawych dróg,
To nawet pośród
wewnętrznych katuszy
Choćby ciemności
wzbudzał duszy wróg,
Odczuje w głębi
swej tajniki Boże
swej tajniki Boże
I będzie wielbić
cud łaski w pokorze.
Bóg nieraz w serca
ciche i nieznane
Składa potęgę
swych skarbów i łask.
A choć te dusze
przez świat zapomniane,
Jednak w ich wnętrzu
Bożej łaski blask
Oświeca dary
przez Boga składane
W głębi ich serca,
a czasem ten brzask,
Jak promy słońca
rano wschodzącego,
Wskazuje bliźnim
skarby serca tego.
Bywa, że nieraz
dusza nie rozumie,
Co przez nią czyni
w ludzkich sercach Pan;
I często sprawy
sobie zdać nie umie,
Nie wiem, jak nazwać
ten wewnętrzny stan,
W którym wyczuwa
w wewnętrznej zadumie,
Że jakiejś głębszej
myśli, Boży plan,
Bóg przeprowadza przez nią
w innych duszach,
Choć ją pogrąża
w wewnętrznych katuszach.
Warszawa, 5.10.1929 r.
cud łaski w pokorze.
Bóg nieraz w serca
ciche i nieznane
Składa potęgę
swych skarbów i łask.
A choć te dusze
przez świat zapomniane,
Jednak w ich wnętrzu
Bożej łaski blask
Oświeca dary
przez Boga składane
W głębi ich serca,
a czasem ten brzask,
Jak promy słońca
rano wschodzącego,
Wskazuje bliźnim
skarby serca tego.
Bywa, że nieraz
dusza nie rozumie,
Co przez nią czyni
w ludzkich sercach Pan;
I często sprawy
sobie zdać nie umie,
Nie wiem, jak nazwać
ten wewnętrzny stan,
W którym wyczuwa
w wewnętrznej zadumie,
Że jakiejś głębszej
myśli, Boży plan,
Bóg przeprowadza przez nią
w innych duszach,
Choć ją pogrąża
w wewnętrznych katuszach.
Warszawa, 5.10.1929 r.
