Chwalebną jest to rzeczą,
znać ojczystą mowę,
Wysłowić stylem pięknym,
myśli swojej wnętrze,
Nadawać swym uczuciom
gruntowną osnowę,
Rozbudzać słowem w sercach,
krążenie krwi prędsze.
Wymową w duszach budzić
uczucia gorętsze;
Ubierać głębię myśli
w formy ciągle nowe;
Zacierać w sercach ludzi
wrażenie surowe,
Natomiast budzi w głowach
myśli coraz mędrsze.
Lecz rzeczą chwalebniejszą -
nieść ofiarę z siebie,
Żyć ciągłym poświęceniem
wyniszczać - z miłości,
Zdobywać szczęście bliźnim
na ziemi i w niebie,
Rozniecać wokoło siebie
uczucia radości;
Uświęcać czyny swoje
na rodzinnej glebie;
O! niechże takie piękno
w mym sercu zagości!
Warszawa, 9.10.1929 r.
